Zee survival training

Zee survival training

Terug van vakantie las ik een advertentie in de Waterkampioen voor een ochtendtraining "Overleven op zee". Het programma bestond uit vier delen, basistechnieken overleven op zee, stormoefening in het zwembad, met een speedboot door de Rotterdamse haven varen en een free fall lifeboat training.

Na ontvangst met koffie, eerst het theorielokaal in voor een presentatie over de verschillende overlevingstechnieken en hulpmiddelen. Het belang van een droogpak aan boord werd benadrukt omdat dit je kans op overleven enorm vergroot doordat het drijfvermogen heeft en je warm houdt door het wolletje dat je onder het pak aan hebt.

Voordat we het zwembad ingaan, wordt de rookpot en flair gedemonstreerd. Het rook van de rookpot schijnt een goede verfverwijderaar te zijn. Niet iets om tijdens oud-en-nieuw te gebruiken. De temperatuur van een flair loopt op tot 2500gr Celsius.

Het tweede onderdeel bestond uit een stormoefing in het zwembad. Een bad waar windturbines aan de kant staan en er golven gemaakt kunnen worden. In het zwembad lagen drie life rafts. Nooit geweten dat deze gemaakt zijn om 50%meer mensen aan boord te kunnen hebben dan het aantal dat op de boot staat. Ik heb zo'n boot aan boord, maar nog nooit opgeblazen en nu was er de gelegenheid om het opgeblazen en wel te zien inclusief de werking als zo'n vlot op z'n kop ligt. De lijn aan de onderzijde zit er niet voor niets.

Eenmaal het droogpak aan was de eerste oefening om vanaf een platform te stappen. Hand voor je mond en neus (niet je neus vasthouden, want je breekt 'm), zwemvest goed vast, en stap.... Na een zweefmoment kom ik vervolgens enkele meters lager in het golvende water. Op m'n rug, benen gestrekt en gekruist en met m'n armen een cirkelbeweging maken om naar het vlot te zwemmen waar de rest ook ligt.

We ervaren hoe je bij elkaar moet blijven en elkaar dan ook nog enigszins warm kunt houden (cirkels maken en elkaar onder de schouders/oksels vasthouden; anders duw je elkaar onder). Daarna zwemmen we als slang, door je voeten onder de oksels van je voorganger te houden, een rondje. Verbazingwekkend hoe goed je je dan nog kunt verplaatsen.

Eenmaal in het vlot horen we dat je in zo'n vlot eigelijk altijd zeeziek wordt en de pillen daartegen in het vlot aanwezig zijn. Na de uitleg hoe we het vlot kunnen leeghozen, gaan de zwemvesten uit. Hier kun je op zitten om niet de optrekkende kou van het zeewater te voelen. Daarna met het zwemvest in de hand het vlot uit en als we er allemaal uit zijn, gaat het licht uit, staan de ventilatoren op volle (?) kracht te blazen, is de stroboscoop aan gegaan en staat er een forse golfslag. Kunst om nu je zwemvest aan te trekken, bij elkaar te blijven en als een slang naar de kant te zwemmen. Met enige moeite lukt het, maar ik merk wel dat het erg natuurgetrouw aanvoelt. Bij de kant gekomen worden we opgehesen zoals een helikopter dat ook doet, alleen langzamer; bij een heli gaat het met 5m/s (18km/u).

Ik heb het al aardig warm en het droogpak knelt rond mijn nek. Alle lucht is eruit geperst en dat voelt weinig comfortabel. Het gaat om overleven.

Na het zwembad gaan we richting de speedboten voor een tochtje over de Maasmond. Leuk om nu ook eens vanaf de andere kant het water te zien waar ik over de Noordzee ben langs gevaren. Er staat een stevige westen wind, dus aan golven geen gebrek. Na een rustig begin stuiteren we al snel van golf naar golf. De golfhoogte vind ik lastig te schatten, maar bij de uitgang is het een par meter. Wijnand (instructeur) vertelt ondertussen over de problematiek om in zulke golven (of meer) iemand te vinden; we zien al nauwelijks de andere speedboot. Zelf heb ik het niet zo om met hoge snelheid in zo'n boot over de golven te springen, toch een angst om over boord te gaan ook al heb ik me goed vast.

Terug op de wal kleden we ons om om alweer naar het laatste onderdeel te gaan, de free fall. Nu heb ik het helemaal niet op achtbanen enzo en die vrije val heeft daar wel wat van weg. Eerst de uitleg over wat er gebeurt voor en tijdens de val, de stoel wordt gedemonstreerd en daarna mogen wij.

Ik stap de nauwe cabine in en als eerste mag ik ook links voorin plaatsnemen. Eenmaal mezelf opgevouwen hebbend, begin ik mezelf in de banden vast te sjorren, inclusief mijn hoofd, tot er bijna geen beweging meer in me zit. Wij vallen van 12mtr naar beneden. Op een platform hangen deze boten op max. 45mtr... Zodra iedereen binnen is, begint de controleprocedure. Als deze is voltooid worden er twee hendels omgezet zodat alles potdicht zit en begint een derde man te pompen waarmee het hydraulisch systeem op druk wordt gebracht, het rode licht brandt, nog vier halen, een geratel en we zijn los. Mijn ogen dicht, adem ingehouden en helemaal schrap om de naderende klap op te vangen. Het geratel houdt op. We zijn los! even later een harde klap, de boot schommelt. We liggen in het water. Het eerste wat ik weer hoor is de jongste deelnemer die roept: "Vet". Ja, dat was het. Ik denk dat de foto boekdelen spreekt. Eenmaal aan de kant delen we onze ervaringen. We zijn het er wel overeens dat het een kik is om het een keer te hebben meegemaakt. Nog even kijken we naar het weer naar boven takelen van de boot en dan op naar de koffie. Het is alweer 13.00u en de trainingsochtend zit er op.

Een geweldige ervaring. Blij dat ik ben gegaan. De foto's zijn op Picasa te vinden. Klik op de foto.

Zee survival training