Het Straatje van Willem...

Het Straatje van Willem...

Een weekend zeilen, hoewel dat wel mee zal vallen gezien de weersvoorspelling; er staat nauwelijks wind. Boot inpakken, laatste boodschappen halen (geen koffie meer!) en klaar om te vertrekken. Terwijl we bijna los zijn, zie ik dat de Belgische landvast nog is aangesloten en vraag me af waarom? Handig om ook die los te maken. Blijkbaar nog niet helemaal ingeslingerd...

Richting sluis om daarna het zeil te hijsen. De motor houden we bij om tegen de stroom in nog wat snelheid te maken. Al kletsend vorderen we gestaag richting het Brabants Vaarwater. Hier verandert de stroom ineens van stroom tegen in stroom mee, terwijl het laagwater aan het worden is. Bijzonder te zien hoe de stroming dan loopt; ik zou verwachten ook op dit stuk de stroom tegen te hebben.

Voor het kanaal door Zuid Beverland melden we ons bij Post Wemeldinge. Het is druk met beroepsvaart en ons wordt gemeld dat we na het volgende uitgaande schip het kanaal op kunnen varen. Melden voor de verschillende bruggen en zo komen we uiteindelijk bij de sluizen van Hansweert. De centrale laat weten dat we mee mogen, tezamen met een vijftal vrachtschepen. Lastig manoeuvreren door het geweld van hun schroeven.

Eenmaal de sluis uit, zijn we mooi op tijd om met afgaand tij mee te spoelen richting Breskens. Eerst nog langs Hoendekenskerke, een plaatsje waar we een paar jaar geleden lagen toen we voor een weekend naar Antwerpen ging. Halen de ervaringen en herinneren op. Het heeft ook wel iets om met elkaar dit soort tochtjes te maken, steeds nieuwe gebieden te ontdekken en daarmee, of juist daardoor, mijn vaargebied uit te breiden.

Om naar Breskens te komen, moet je feitelijk aan de zuidzijde van de Westerschelde terecht komen; de route onderlangs is korter dan de route bovenlangs. Daarom besluiten we door het 'Straatje van Willem' te varen. Deze onbetonde geul staat op de kaart en plotten de route om middenvaart er doorheen te gaan. Lettend op dieptemeter en COG, varen we de geul in. Het is een tamelijk ondiep stuk. Ineens schiet de dieptemeter terug richting 0.00 en we lopen vast. Het is afgaand tij... We proberen uit alle macht om met behulp van de motor los te komen. Geen kans. Er zit, denk ik, niets anders op dan het water in te gaan. In mijn short stap ik in het water, slippers aan. Het is ongeveer 13 gr. Probeer uit alle macht de boot om te duwen terwijl Arjen met de motor kracht bijzet. Vast. In de verte zien we een patrouilleboot. Die blijft in de verte.

De volgende poging is om de boot te krengen door de val van het grootzeil te gebruiken en zo de boot schuin te trekken. De val wordt verlengd met een landvast en daarmee trek ik in een cadans om de boot schuin te krijgen waardoor we minder diep zijn en hopelijk alsnog weg kunnen. Achter de boot voel ik diepte en denk dat we via dat deel eruit kunnen. Na een uur ploeteren lijken de pogingen vruchteloos.

Ondertussen is er wel een RIB onderweg onze kant uit. Helaas, ook die is vastgelopen. Met assistentie van een tweede RIB komen zij los en varen om de plaat heen onze kant op. Ik ben weer aan boord en heb het koud! Een thermoshirt helpt nauwelijks.

De kleinste van de twee RIB's komt dichterbij en roept om de lijn aan te pakken zodat zij vanaf de mast de boot schuin kunnen trekken om te zien of we zo los komen. Op dat moment in alle spanning en hectiek, gaat het geen moment door ons heen dat hier eventueel een fixe rekening uit kan komen als het hen lukt ons vlot te trekken. Ik spring weer het water in om de lijn aan te pakken; zij kunnen niet dichterbij komen zonder vast te lopen. Eenmaal vast klauter ik aan boord en zetten we ons aan de hoge kant schrap. De boot helt vervaarlijk en ik ben bang en roep: "Nee, Nee, stoppen". Arjen, iets rustiger, blaast het experiment via de marifoon af. Twee mannen van de KNRM waden door het water onze kant op. Pas dan dringt het door dat het hulpvaardige aanbod eerst financieel, en daarbij de overige voorwaarden, besproken had moeten worden. Les 2... geleerd. Overigens is het dilemma daarbij wel, dat hoe langer je wacht, des te lager het water komt te staan. Iets dat de helpers ook weten.

In hun overlevingspak staan de mannen van de KNRM aan de lage zijde. Het water is tot kniehoogte gedaald en ik heb het intens koud en krijg het advies warme drank te drinken en in een deken te gaan liggen. Iets dat ik al klappertandend braaf opvolg. Het voelt alsof ik nooit meer warm word, en daarbij ben ik nog uitgeput van alle krachtsinspanning. Arjen heeft ondertussen zijn rug pijn gedaan bij het tillen. Kortom, het wordt er niet beter op.

Maar ja, hoe kom je aan warm water als de boot zo schuin ligt. Ineens schiet me te binnen dat we er een paar uur motoren op hebben zitten en er dus warm water in boiler zit. Voor niet goed genoeg.

De mannen van de KNRM geven aan dat de helpers professionele lui zijn, maar adviseren ons ook om niets te tekenen. Gelukkig waren we dat ook niet van plan. Daarnaast willen ze het anker gaan uitbrengen naar het water zodat we weten waar we straks naartoe moeten varen. Slim. Gewapend met anker en stootwil (dan zie je nl. waar je anker ligt) leggen zij anker uit. De boot ligt inmiddels droog en op haar zij. Een te trieste aanblik. Met nog wat laatste adviezen en telefoonnummer, voor het geval we vannacht om 01.30u bij HW niet los kunnen komen, vertrekken ook zij. Mijn gegevens worden genoteerd.

Als iedereen vertrokken is, ik het weer wat warmer heb, lopen we over de plaat heen. Daar liggen we dan. Ik vraag me af of ik in de volgende editie van het blad van de KNRM verschijn. Enig gevoel van schaamte had zich al van ons meester gemaakt, maar nu komt ook de lach weer terug. Hoe ver is het eigenlijk naar het water? Als Arjen al bellend naar het water is gelopen en begint passen af te meten, roep ik: "45meter" en schieten beiden in de lach. Het water zal nog verder zakken en daarom leggen we een extra lijn tussen anker en boot om dadelijk het anker opnieuw te verplaatsen naar de rand van het water.

De boot ligt onder 50graden. Dit maakt het aan boord oncomfortabel, staan is kansloos. Maar hoe gaan we de tijd tot vannacht overbruggen? Eerst maar eens wat eten. Nu blijkt dat een cardanisch kooktoestel tegen dit soort hellingen niet is opgewassen, maar met een beetje handwerk lukt het om erwtensoep warm te maken, koppen te pakken (we liggen gelukkig over de 'goede' zijde) en vleeswaren en boterhammen. Buiten maken we van het luik weer een horizontale tafel zodat dingen ook rechtop blijven staan en eten al staand. Genoeg om over te praten, doorgaans toch geen gebrek, maar toch.

Als het anker wederom is verlegd, gaan we naar binnen, proberen wat te slapen of lezen. Wekkers gezet voor het geval dat... Opeens getoeter. Als Arjen naar buiten gaat blijken de hulpverleners er te staan en vragen of we vast willen vastmaken zodat ze ons eerder dan HW kunnen lostrekken. Overleggen kort met elkaar, maar we besluiten het op eigen kracht te doen. Geen getrek meer aan mijn mast. Die paar uurtjes maken ook niet meer uit. Toch?

Bijzonder is wel, dat ik nieuwsgierig was naar de kosten van vrijtrekken en dit ook aan hen heb gevraagd. De kosten konden zij niet geven. Wel gaven ze aan dat de verzekering dit betaalt. Nog meer verbazing; je gaat als bedrijf een boot lostrekken en weet dan vervolgens niet wat dat kost, maar je weet wel dat de verzekering dit betaalt. Later begreep ik van een verzekeringsagent dat dit past in de manier van werken van bergingsbedrijven. En hoewel de goede uitgesloten, lijkt het wel alsof hier makkelijk wordt ingespeeld op de emotionele situatie die zich voordoet.

Om 21.38u, het eerste water klotst tegen de boot. Vanaf dat moment meet ik met regelmaat de waterdiepte naast de boot. Dat misschien eerder moeten doen... Uiteindelijk tegen ligt elven de hele boot weer recht, kunnen we normaal over de boot lopen en tegen half elf beginnen we aan de ankerlijn te trekken, hebben de giek met daaraan het reddingsvlot buiten de boot gehangen en proberen zo stukje bij beetje vooruit te komen. Het is alsof we het getij tot spoed willen manen. Nu is het zaak om de vooraf geplotte routepunten aan te houden en zo de geul uit te komen. We geven elkaar de hand, we hebben het gered!

Buiten de geul worden we ineens in het licht gezet. Waar kennen we dit ook alweer van? Oja, tochtje naar Ramsgate toen een tanker ons in het licht zette. We roepen Centrale Terneuzen op voor assistentie bij de oversteek naar de Veerhaven van Terneuzen. Het is nogal druk rond deze tijd op het water. We krijgen antwoord dat de Maasland achter ons ligt en ons gaat begeleiden naar de haven. Super deze assistentie. Op een zeker moment ben je moe en dan is het prettig achter een schip aan te varen dat de weg kent en ziet wat er rond hen heen voor geweld komt aanvaren. Ze vragen zekerheidshalve nog wel even de snelheid die we kunnen aanhouden. 5.5knts lijkt redelijk in dit geval. En zo stomen we gezamenlijk richting Veerhaven alwaar we om 00.15u aankomen. Blij en opgelucht leggen we aan. Nog even een laatste gesprek met een van de beambten, die ons tevens vertelt dat zij op ons hebben liggen wachten. Overigens, volgens zijn anekdote hebben we nog mazzel gehad; hij vertelde dat de afgelopen week een boot met hoogwater is vastgelopen op hetzelfde stuk en daar drie dagen heeft mogen wachten tot het springtij was...

Als ook hij weg is, dan is het eindelijk tijd voor een biertje. In de kuip blijven we tot 01.45u napraten. Mooie tijd om naar bed te gaan. Mijn eerste nacht slapen aan boord en me dan zo moe en uitgeput voelen.

In de Schuttevaer staat een artikel dat het op de Westerschelde ook op een andere manier kan misgaan.

Gevaren mijlen