Door smalle geultjes heen

Door smalle geultjes heen

Vroeg op, we gaan 1,5u voor LW de haven uit. Hebben dan een stuk stroom tegen, zeg maar tot we de punt boven Ramsgate zijn gerond, om daarna de stroom meekrijgen. Deze keer gaan we de route door The Swale nemen. Stukken van deze route vallen helemaal droog bij laag water, maar met een waterstijging van 4-5 meter zijn ook deze stukken bevaarbaar.

De noordoostelijke wind is 4-6Bft, met een rif gaan we de haven uit. Na een aantal slagen blijkt dat we nog maar moeizaam tegen de stroom inkomen. Dit duurt zeker tot we om de hoek van Ramsgate zijn. Het waterpeil hebben we door de The Swale wel nodig en zetten de motor erbij tot we zover zijn dat we stroom mee krijgen.

Het is een tocht waar we vorig jaar over spraken om het te gaan doen, maar vanwege de onbekendheid met het gebied we toen niet hebben gedaan. Nu is het nog steeds onbekend gebied, hebben onze sommen gemaakt, staat er frisse tot stijve bries met bijbehorende golfslag en gaan we het wel doen. De stijging van het water de komende uren is tussen de 3 en 5 meter. Voldoende om het stuk dat helemaal modder is onder water te zetten en daarmee de weg vrij te maken om Queenborough te bereiken.

Bijna voor de wind lopen we langs de eerste banken van de Margate Hook heen. In de plotter heb ik de waypoints gezet die ons langs de ondiepten moeten leiden. De stroom krijgen we steeds meer mee en daarmee loopt ook de snelheid op. Nu vastlopen is een gedachte die ik verre van me houd. De dieptemeter houden we wel nauwkeurig in de gaten en controleren die ook tegen de opgegeven kaartdiepte om zo te weten wat de stijging van het water is.

Gore Channel is matig betond en de tonnetjes die uiteindelijk het einde van dit kanaal markeren, zijn moeilijk te vinden. Turend door een verrekijker worden ze gevonden en constateren dat het inderdaad een heel smalle doorgang is. Niet ondoenlijk en nog steeds voldoende water onder de kiel.

Het water gaat over in Horse Channel, een relatief breed vaarwater met hier en daar een boei. Het zoeken is dan naar de ingang van The Swale. Deze ingang wordt gemarkeerd door twee boeien, een groene Columbine en een rode Whitestable Street. Het lijkt alsof je meer ruimte hebt, echter dat is bedrog want buiten het betonde gebied loopt de diepte snel terug. We hebben de wind vol in de rug en afkruisen is eigenlijk de enige optie om te voorkomen dat de keerfok voortdurend van links naar rechts klapt.

Als we de geul vervolgen, naderen we het gebied dat bij laagwater uit een modderpoel bestaat. Het is nog steeds opkomend water en onder de kiel is er daar ook nog voldoende van. Hier naderen we ook het punt dat de betonningsrichting verandert (ter hoogte van Sharfleet Creek). Mij staat niet bij dit eerder te hebben meegemaakt. Volgens het boek van Anje Valk (De Engelse Oostkust), gebeurt dat bij een zuid-kardinale ton. Aankomend zien we een rode en een groene ton. Hier gaan we tussen door en dan zie ik de dieptemeter teruglopen, heel snel teruglopen. Met eerdere ervaringen, gooi ik het roer om en ga terug naar een veilig punt om opnieuw een strategie te bedenken. Het lijkt erop dat je beide tonnen aan stuurboord moet houden en je dan de veilige route hebt. Daarna wordt het weer rap dieper en kunnen verder.

Bij Kingsferry Bridge is het een poosje wachten tot de treinen voorbij zijn. Om de wachttijd te doden laveren we voor de brug en kletsen met de schippers van twee kleine boten. De brug gaat open als ook een vrachtschip klaar is voor vertrek. Zelf houd ik zoveel als mogelijk SB-wal. Het vrachtschip nadert en een van de schippers besluit nog even voorlangs over te steken. Veel ruimte was er niet meer.

Na de brug is het nog maar een klein stukje naar Queenborough waar we een mooring uitzoeken om de nacht aan door te brengen. Het is wel een tijdje zoeken voordat we er goed aan liggen, maar met een biertje en het avondzonnetje in de kuip is het goed uit te houden. Ondertussen zijn boot, wind en stroom met elkaar in de weer waarbij het lijkt dat de stroom het van de wind wint en we een poosje in het gangboord gaan zitten, uit de wind en in de zon.

De magen beginnen te zo langzamerhand te knorren. Om dat te stillen wordt er een Mexicaans maal bereid waar we allen van smullen. Daarna lekker slapen.

Gevaren mijlen