Geveld in Cowes

Geveld in Cowes

Op deze regenachtige zaterdag besluiten we nog een dag in Cowes te blijven en iets van het eiland te bekijken. Na het ontbijt douchen en ineens voel ik een enorme hoofdpijn op komen, bonzend, alsof iemand een lijmtang op mijn hoofd aandraait. Niet dat dat ooit is gebeurd, maar als metafoor komt het wel overeen. Met twee aspirines vertrekken we naar het busstation.

De veel gehoorde hop on, hop off voor 2-3GBP is op last van de lokale overheid afgeschaft en we zullen het met een dagkaart moeten doen à 10GBP. Van Cowes gaan we naar Newtown om vandaar met de bus naar Ryde te gaan waar de start van de tour is door het oostelijk deel van Wight, met een deels open bus. Ik begin een "Van der Valk"-gevoel te krijgen. De hoofdpijn eist steeds meer aandacht.

Het landschap is van glooiend tot heuvelachtig en vooral groen. Op deze manier het landschap bekijken heeft ook iets afstandelijks, zeker als je, zoals ik, regelmatig in slaap valt. Dan begint ineens de luidspreker die boven in de bus zit te vertellen over de omgeving o.a. dat we bij een plek aan komen waar in de 19e eeuw iemand is opgehangen. Mooie gelegenheid om een kop koffie en thee te drinken.In de pub herinnert niets meer aan de ophanging, wat ik dan wel weer een gemis vind. Voor twee aspirines moet meer gepraat worden, maar uiteindelijk krijg ik uit de privéverzameling twee Ibuprofen. De lucht van Schnitzels, of was dies meer zij, en patat breekt me redelijk op en we besluiten onze eilandtoer te vervolgen, maar dan met de gewone bus. Een constante stroom van water valt over ons.

Vanaf Robin Hill gaan we terug naar Ryde. Al rijdend krijg ik toch het idee dat de straatjes niet gemaakt zijn voor dubbeldekkers; iets hoger snoeien, maar ook de krappe bochten vragen m.i. veel van de stuurmanskunst van de chauffeuses (!). En zo komen we via Ryde in Newport om onze dagtoer te eindigen in Cowes. Ik wil nog maar een ding en dat is naar bed.

De nacht verloopt in totale onrust, aspirines helpen niet, door het vele liggen besluiten de onderste wervels van mijn rug op een vervelende en nadrukkelijke manier te protesteren, verhoging en met als hoogtepunt dat mijn maag zich omkeert. Ik was op tijd. Wij gaan morgen niet naar Portsmouth.

Petra is echt zo blij om aan boord te zijn. Je maakt je er een bepaalde voorstelling van en daar is de tweede dag al niets van overgebleven. Gelukkig hebben we de eerste dag goed kunnen doorbrengen. De geleerden zijn het er langzaamaan over eens dat dit een migraineaanval is. Iets dat ik nog nooit heb gehad. Straks maar eens Ibuprofen halen.

Over de zondag valt wat mij betreft weinig te melden, anders dan een zwarte dag. Gelukkig gaat de bemanning haar eigen gang en is ondertussen op zoek naar Florence Nightingale capaciteiten.

De haven is gereserveerd voor boten die van een race terugkomen en het toeval wil dat wij op zo'n plaats liggen. Ik zie mezelf niet de boot omvaren en behulpzaam als de havenmeesters hier zijn zegt hij dat ik me geen zorgen hoef te maken en dat zij dat regelen. Vervolgens wordt er een RIB aan de zijkant vastgesnoerd, gaan de landvasten los, hoef ik niet meer te doen dan de helmstok vast te houden en mee te sturen en zo worden we keurig aan de andere kant van de steiger geparkeerd. Dit alles kost nog geen 10min. Echt super de betrokkenheid te ervaren.

De nacht redelijk goed doorgekomen. De Ibuprofen helpt goed voor mijn rug, maar lijkt voor de hoofdpijn en druk op mijn ogen weinig te doen. Op weg naar de douche word ik twee keer door de havenmeesters aangesproken met de vraag hoe het met me gaat. Een vertelt de ervaringen van zijn moeder met migraineaanvallen en doet de suggestie bij de dokter langs te gaan. Misschien niet zo'n slecht plan.

De bemanning begint te muiten en doet voorstellen om vanaf hier een ticket naar de zon te boeken.