Fietsen over Alderney

Fietsen over Alderney

Gisterenavond een poosje voet aan wal gezet. Gewandeld naar het centrum, een klim de heuvel op. De weg er naartoe vind ik sfeervol aandoen en een rust uitstralen. Al een paar dagen niks op mijn site kunnen zetten, daarom ook met mijn telefoon opzoek naar een 'open' wifi-verbinding. Die blijkt er tegenover het Victoria hotel te zijn. Twee zelfs. Ik nestel mij op een muurtje met mijn Mac. Als ik dan ook nog een Skype-gesprek voer, wordt er wel een wenkbrauw opgetrokken. In de late avondzon zit ik prima.

Terug aan boord schommelt het behoorlijk achter de mooring. Het lukt me dan ook niet om in slaap te komen en om 01.00u ben ik nog klaarwakker. Ik was al voorin gaan liggen omdat het achterin klotste. Het mocht niet baten. Poosje eruit om daarna toch in slaap te vallen tot een uur of 7.

Tanken kan op HW +/-3u, dus als ik met een duf hoofd opsta en bedenk hoe laat het is, dan heb ik nog een uur voordat ik de drempel in de binnenhaven over kan. Tijd om buiten te douchen en te ontbijten. Het douchewater van de zonnedouche was al best afgekoeld.

Bij het binnenvaren van de haven had ik een Beaucette-ervaring, een heel smalle opening. Geholpen door een vriendelijke dame kan ik de boot aftanken. Voor me komt een motorboot te liggen. Ik tank 21ltr en ben weer vol. Hij heeft daar 350ltr voor nodig. Het blijft me verbazen wat dat soort boten per uur verstookt, hij in dit geval een liter of 95.

Voor vandaag en vanavond een andere mooring opgezocht, iets meer naar de kademuur toe. In de hoop wat rustiger te liggen. Als ik net klaar ben en mijn spullen heb gepakt, komt de watertaxi al aanvaren. Ik ben zijn enige klant en knoop een praatje met hem aan. Blijkt dat hij dit tezamen met de Chandlery 4 jaar geleden heeft gekocht en er vanaf wil. Het is te stil in Alderney en bovendien een slecht seizoen. Hij en zijn vrouw willen terug naar Schotland. De tijd is te kort om te vragen wat hem bewogen heeft hier naartoe te komen. Wellicht op de terugweg.

In de buurt van de haven en centrum bevindt zich een drietal fietsverhuurbedrijven. Degene het dichts bij de haven is logischerwijs het duurst en in het centrum zit er tussenin. Eerst een cappuccino met iets lekkers en dan een fiets ophalen.

Bij Cycle & Surf word ik door een hulpvaardige man aan een Giant geholpen. Krijg daar twee broekenklemmen en op mijn verzoek een slot bij. Niet dat dat laatste veel voorstelt. Zijn verhaal daarbij is, dat hier eigenlijk niet gestolen wordt. hooguit tijdelijk geleend; spullen komen eigenlijk altijd terug. Lijkt me een prettige zekerheid. Op de kaart van het eiland tekent hij een route in die me rond het eiland moet brengen. Kan niet missen.

Op mijn crossfiets, iets dat je hier wel nodig hebt omdat het nogal heuvelachtig en op sommige stukken ruig is, vertrek ik richting Saline Bay. Daar zie ik mensen ingespannen naar het water turen. Even lijkt het op de vin van een dolfijn, maar met de camera inzoomen zie ik iets van snorharen. Het beest drijft een beetje heen en weer maar dat lijkt meer een gevolg van de stroming dan dat het zichzelf voortbeweegt.

Tussen Alderney en Grosse Rock vaart een tweetal boten met hoge snelheid, voortgestuwd door de stroom. Als ze in de swell terecht komen stuiteren ze alle kanten uit. Van bovenaf is goed te zien waar het water rustig is en waar de onrust zit (soms best makkelijk...) maar ik kan me voorstellen dat zij dat niet zien en er recht invaren.

Via het ingestorte Fort Tourgis -waarschijnlijk ooit een statig fort geweest en nu verworden tot bouwval- kom ik bij het nog bewoonde Fort Clonque. De bewoners kunnen alleen weg bij laag water, als hun toegangsweg droog valt. Het moment dat ik er ben is het afgaand tij en de weg valt al min of meer droog. Met de kans dat ik een schuiver maak, besluit ik niet te gaan. De fietsenverhuurder vertelde al dat mensen de weg afrijden, de deur aantikken en dan weer teruggaan. Of je daar als bewoners blij van moet worden, dat vraag ik me af. Wel een heel bijzondere plek om te wonen. Maar zo heb ik er al zo vele gezien.

Klauterend vervolg ik mijn omhoog om bij Trois Vaux Bay te komen. Hier vandaan kijk ik uit naar twee rotsen Les Etacs die bezet worden door Jan van Genten. In New Zealand ben ik ooit naar een kolonie geweest, maar wat ik hier zie overtreft alles. Het is een af en aanvliegen. Verbazingwekkend hoe de vogels steeds weer een plek weten te bemachtigen. Aan de rand van de klif ligt ook een auto. Toch benieuwd wat daar nou is gebeurd. Wil je hier komen met je auto, dan heb je al een paar hobbels moeten nemen.

De fietsroute komt ook vlak langs het vliegveld. Je fietst tussen de landingslichten en overal borden dat het ten strengste verboden is om je achter het hek te begeven. Je vindt hier wel de toegangspoort tot wat waarschijnlijk ten tijde van de tweede wereldoorlog een kamp is geweest. De poorten staan er voor mij mistroostig bij en herinneren aan de slachtoffers die zijn gevallen. Op verschillende plaatsen over het eiland, en niet alleen dit eiland, zie je ook de bunkers staan afgewisseld met monumenten.

Bij het restaurant met de bloementuin een sanitaire stop en het vocht weer aanvullen. Achter het restaurant ligt Longis Bay. Mooie ankerplek als de wind niet uit OZO-ZW komt. Mensen zit hier op een bankje over de baai uit te kijken. De tijd aan mezelf hebbend ga ik er ook een poosje zitten.

De temperatuur is aangenaam, maar stilzittend zonder jas krijg ik het toch fris. Tijd om verder te gaan. Vanaf de baai naar de vuurtoren Mannez Lighthouse, vanaf land en zee prominent zichtbaar. Wat mij opvalt is de doek of zak die over de lamp heen zit. Helaas niemand in de buurt om te vragen wat daar nou de betekenis van is. Verder zijn die zwarte "toeters" op het gebouw rechts me een raadsel. Bij het nakijken op de kaart, zie ik dat deze vuurtoren niet op alle kaarten is ingetekend. Dat zou het doek kunnen verklaren, namelijk dat deze niet meer in gebruik. (NB. deze tekst niet gebruiken om te navigeren...)

Langs Chateau a L'Etoc, meer een fort, passeer ik wat eens een werkende spoorlijn was. Deze weg leidt me weer naar de haven. De weg omlaag was best lang, dus er moest ergens een keer een klim gaan komen. Die komt als ik een stroomnatlas heb gekocht en terug naar het dorpje trap met in mijn hoofd: vertrek 2,5u na LW, dus morgenochtend om 08.30uCEST vertrekken naar Cherbourg

Ergens is mijn telefoon een uur vooruit gegaan (locatievoorziening??) en daarmee ben ik dus een uur later dan afgesproken bij de verhuurder. Hij is al gesloten, maar alsof ik een voorgevoel had, had hij al gezegd dat ik de fiets achter mocht neerzetten.

Een wandeling terug naar de haven waar het meisje dat vanavond taxischipper is al staat te wachten tot haar dienst begint. Het is net laagwater geweest. Nu vertrekken? Het waait lekker en uit de goede richting. Ik had het er al met de man van de Chandlery over gehad. Punt is dat ik dan in het donker aankom en langs een gebied moet wat ik totaal niet ken. Vooral voor Cap de La Hague was ik gewaarschuwd voor zijn stroming en het mogelijk rare verloop van je kompas als gevolg van magnetische storing.

Ik laat me terugbrengen naar 'mijn' mooring en blijf daar terwijl de wind giert langs de verstaging. Het waait toch maar 14kn.