De wereld (gaan) bevaren

De wereld (gaan) bevaren

Al een paar keer ben ik opgestapt bij Gregor, of eigenlijk, op zijn mooie Hanse 311. Hij vaart er nu zo'n vijf jaar mee en twee zaken vallen (mij) op: het groeiende zeemanschap van de schipper en de eveneens groeiende hoeveelheid elektronica. Dat laatste vind ik aardig, ikzelf vaar nagenoeg zonder (ouderwetse dieptemeter en simpelste GPS) maar Gregor lijkt zoveel mogelijk te verzamelen en er een erezaak van te maken alles aan elkaar te knopen (zodat het lekker met elkaar kletst). Zijn voorliefde, zeker in de eerste jaren, vooral binnen aan de kaartentafel achter zijn navigatiecomputer te zitten of op zijn Mac aan zijn reisverslag te werken, heeft tussen ons het spel “de virtuele – tegen de reële wereld” doen ontstaan. Twee jaar terug ontmoetten we nogal wat bruinvissen, erg leuk en ontroerend, en riep ik dat naar Gregor die dan met zijn spiegelreflex opdook en dit ‘wildlife' vastlegde (‘voor de site'...). De virtuele wereld van al de apparaten met gedetailleerde feitjes (“meten is weten” (maar wat weet je dan?)) en de omringende reële wereld van water, wind en wolken (incompleet, onvolledig maar niet te editen) leveren af en toe vermakelijke misverstanden op. Zo voeren we drie jaar terug 's nachts komend van Helgoland de Elbe op naar Brunsbüttel. Slecht zicht door alle lichtvervuiling, ik hield met moeite netjes de stuurboordwal, Gregor binnen achter het heldere scherm met ‘juiste' informatie. “Hier moet je oversteken naar de sluis”, klonk er van beneden. Ik voer door. “Je moet nu echt bakboord uit, je vaart er voorbij!”. Gregor stond al half in de kajuitopening, zodat ik ‘m de rode en groen lichtjes van de veel te grote vrachtschepen kon aanwijzen: “Als ik nu oversteek vaar ik daar deuken in…”. Maar, het moet gezegd, het jaar erop had Gregor AIS informatie geïntegreerd in zijn boordnetwerk; de virtuele wereld was verbeterd. 't Stond weer gelijk.

Ook het vertrouwen in elektronische kaarten deel ik niet in dezelfde mate, ik ben te ‘old school´. Deze zomer voeren we van Dartmouth naar Guernsey en Gregor sneed de laatste haarspeldbocht naar de jachthaven met 200 meter af, dit kon volgens de kleine elektronische kaart in de kuip; ik had nog last van de herinnering aan mijn vorige Guernsey bezoek, 22 jaar terug, waar ik nerveus van de verantwoording en met slecht weer dezelfde haven aanvoer en vooral benauwd was voor alle erg harde rotsen om me heen. Ik zou ook nu graag de goed herkenbare kardinaalton gerond hebben, maar strikt genomen was daar geen noodzaak toe (hoogwater ter plaatse geeft echt veel ruimte..).

Blijft er voor hem te wensen over? Jazeker, enerzijds is er nog veel uitbreiding mogelijk (radar, Sea-me en veel, veel software) anderzijds wordt de waterwereld voor hem groter en bereikbaarder.

Zo streeft hij naar zijn einddoel, te kunnen zeggen: “De wereld (is) bevaren”.