Een maatje ruimer

Een maatje ruimer

Jaren geleden zei iemand op de steiger eens tegen me dat je een boot koopt die altijd een maat te klein is. Deze ietwat cynische gedachte paste me geenszins; ik was heel blij met mijn boot en had hier al het nodige met meegemaakt. Toch blijkt het bloed te kruipen waar je niet verwacht dat het gaan kan. In de zomer van 2015 eens een kijkje gaan nemen bij een makelaar. Net als huizen kijken is ook bootjes kijken een aardige bezigheid op een verwaaide dag.

Het begon met het kijken naar de Victoire 1044, een fraai klassiek gelijnd scheepje. Eigenlijk een boot die altijd wel favoriet is geweest, maar nu merk ik dat ik er anders naar ga kijken. Een kanariegele bekleding, een muffe lucht of geen inruilmogelijkheid, doen al snel besluiten verder te kijken. Bij de Hanse dealer getriggerd op een Hanse 355. Keurige boot, praatje met de eigenaar die met enkele klusjes bezig was, kortom de interesse groeide. Een tweede bezichtiging leerde dat de boot meer voor het binnenwater dan voor op zee gemaakt lijkt. Zo is er geen steun als je achter de kaartentafel zit en zijn handgrepen in de kajuit ver te zoeken, iets dat de veiligheid m.i. niet ten goede komt.

Op een van de laatste dagen van de vakantie ook in Bruinisse rondgekeken omdat er een Victoire 1144 lag. Onder de indruk van de boot, maar haakten uiteindelijk af op de binnenindeling en vond 'm ook wel een maatje te groot om het voor mezelf overzichtelijk te houden. De Dehler 36JV die er lag, daar was het enthousiasme er direct. Na enig heen en weer praten bleek een inruil niet mogelijk.

De Hansedealer bleek ook een Victoire 1044 te hebben. Ook deze zag er netjes uit, had wel wat onderhoud nodig, maar dat leek overzichtelijk. Twee nadelen die wel bleven hangen waren het weinige licht dat in de kajuit komt en dat alles aan de mast moet worden gedaan. Verwend met een zelfkerende fok en bediening vanuit de kuip nog wel nagedacht of de aanpassingen zodanig mogelijk zijn om het solo-zeilen wat comfortabeler en ook veiliger te maken. De verbouwingen zouden zodanig zijn dat ik het te onoverzichtelijk vond worden.

In de wintermaanden op een koude en druilerige zondag naar Lelystad getogen om naar een Winner 1010 te kijken. De lijn spreekt me aan, maar ken de boot verder niet. Eenmaal de klaarstaande trap opgeklauterd zien we een dektent met een forse plas water en wat verbogen aluminium steunen. De makelaar maakt de kajuit toegankelijk en we kruipen naar binnen. Hoe bedenk je goudkleurige drukknoppen op de deurtjes? Zo fraai als de lijn van de boot was, zo teleurstellend vonden we de binnenzijde. Deze kon ook van het lijstje.

Op enig aandringen weer in Bruinisse naar de Dehler gaan kijken. Sleutels opgehaald en eenmaal aan boord nog steeds enthousiast. Eerder deze winter op een Dehler in Enkhuizen geboden, alleen had de verkopende partij een inruilconstructie bedacht die zelfs na herhaald lezen er niet duidelijker op werd. Een van de dingen die ik in een koopproces heb geleerd, is dat als er onduidelijkheden in de voorgestelde (blijven) deal zitten, dan keert zich dat op enig moment tegen me. En daarmee zaten we in Bru.

Bij een kop koffie was de koop eigenlijk binnen een kwartier beklonken en was ik hangende de keuring eigenaar van een Dehler 36JV. De Hanse zou na de overdracht daar in de verkoop gaan. Niet helemaal zoals oorspronkelijk bedacht. Maar deze zou toch goed verkoopbaar moeten zijn?

Met blijde verwondering terug naar huis om daar een bubbel open te trekken. Maandag 29 februari keuring.