Zonnige en inspannende Makrelenloop

Zonnige en inspannende Makrelenloop

In de weken voorafgaand aan de Meeuwen Makrelenoop getwijfeld of ik dit nu wel of niet wil gaan doen. Dan wacht ik te lang en dan is de inschrijving gesloten. Of toch niet. Op een van atletieksites een link gevonden, maar die leidde niet naar een inschrijfformulier. Een bestuurslid van die vereniging gemaild of ik me nog kon inschrijven. Dat kon wel, maar zij hadden daar geen bemoeienis mee. Dat leidde weer tot een oproep wie nu eigenlijk verantwoordelijk is voor de organisatie en of die ajb wilde reageren en dit wil oppakken. Gelukkig kon een van de lopers uit mijn loopgroep uitkomst bieden door me het mailadres van een van de organisatoren te geven.

Het antwoord van de voorzitter liet niet lang op zich wachten en hoewel ze al meer dan de bedoelde 500 inschrijvingen hadden, mocht ik met als loper en zeiler, toch inschrijven. Bleek dat ik met die voorzitter eerder wedstrijden had gezeild. Of dit nu helemaal het verlossende woord bracht, denk ik niet, maar ik was wel verrast hoe klein zo'n wereld dan weer is.

De wereld in de dagen voor de loop werd ook steeds kleiner door de almaar vallende sneeuw. Koud, guur op sommige moment en een voorspelling voor ZO3-4. Zijn dat de omstandigheden waarbij je 14km over het strand wilt lopen?? Nog wat laatste trainingsloopjes in de sneeuw gedaan en vond dat niet echt een succes. Wat is het glad. Door een goede vriendin op het idee gebracht om spikes te dragen. Deze daags voor de loop gekocht, benieuwd of dit voldoende grip geeft om door de sneeuw te lopen.

Zaterdagochtend, sneeuw, veel sneeuw en grijs. Rustig de ochtend doorgebracht, spullen bij elkaar gezocht, vooral warme kleding en dan met de auto op weg naar de haven. Fietsen zou mijn voorkeur hebben, maar dat is kansloos. Dat had ik gisteren al ervaren. Het zal er best hilarisch hebben uitgezien, al ploeterend een pad zoeken door sneeuw en zien dat ik niet in een verborgen tramrail terecht kom. Het wordt dus de auto. Glibberend over Haagsch wegen.

De Zangeres Zonder Naam schreeuwt mij tegemoet als ik het terrein oprij. Het finishdoek onderdoor en een plek zoeken. Door een van de behulpzame verkeersregelaar krijg ik een fraai plekje onder het afdak. Handig als er weer een bui valt. Ondertussen is de lucht opengetrokken en wordt de blauwe lucht meer en meer zichtbaar. Gauw naar binnen, sfeer proeven en een hartelijk ontvangst door de voorzitter. Na een poosje kletsen, omkleden en een beetje inlopen. Hoe bevallen die spikes? Gaat dat werken? De eerste meters door de sneeuw geven goed grip en ik merk niet dat er een oneffenheid onder mijn schoenen zit; die spikes zijn niet dik en het rubber waar ze inzitten is soepel (tot -40gr.). Ik houd ze om tijdens de loop.

De verwarmde hal voelt veel te lekker aan om de kou weer in te gaan richting start. Als de schuifdeuren opengaan, dan is het moment toch echt daar. Een heerlijk zonnetje straalt ons tegemoet en ondanks de kou voelt dit wel als een heel lekkere loopmiddag, niet wetend wat mij verder te wachten staat. Als de speaker iedereen en alles heeft bedankt, de menigte heeft laten springen en klappen, volgt het aftellen en dan ... een kanonsschot. We zijn op weg. Die spikes maken het lopen door de sneeuw wel erg prettig. De weg moet je wel vermijden omdat het staal op de stenen een gladde combinatie is en het bovendien heel ongelijk aan mijn voeten aanvoelt. Ik loop samen met een loopster van de HRR richting strand, kletsen wat waarbij ze verteld dat ze morgen de Rotterdamse Bruggenloop gaat lopen. Respect!

Het eerste zware stuk, mul zand met sneeuw. Iedereen wil zo snel mogelijk bij de vloedlijn komen. Je kunt erover discussiëren of je een uur na hoogwater moet vertrekken of juist bij laag water. Het voordeel is nu, dat er een steeds groter stuk zand hard wordt. Ondertussen zoek ik een weg om zo min mogelijk door het losgetrapte zand te hoeven lopen. Dit valt niet mee als ik ook nog droge voeten wil houden.

Na een paar honderd meter ligt er een heel schelpenbed. Keuze, de sneeuw en het mulle zand in, natte voeten of over de schelpen. Het wordt de laatste. Ik weet niet wat zwaarder is, maar dit drukt het tempo behoorlijk. Misschien ook wel een mooi waarschuwingssignaal om het rustig aan te doen, niet wetend wat me nog te wachten staat. De zon schijnt lekker in mijn gezicht en ik geniet ten volle van wat er is, ook wind, schuin tegen. Probeer aan te sluiten bij groepjes om in de beschutting te lopen, maar probeer vooral mijn eigen tempo te lopen. Het gaat lekker, daar is het eerste keerpunt al, tevens waterpunt. Maar ja, voor het water moet je nog een stukje doorlopen. Velen kiezen voor de route direct om de kartonnen afvalbak heen en gaan met het windje in de rug richting de vlag, 2km verderop.

Vanaf de vlag weer terug naar het hek waar achter de zandopspuiting begint, omdraaien en richting finish. De man met de hamer lijkt op de loer te liggen en het is bijten om in mijn tempo te blijven. Ondertussen loopt het water uit mijn neus en begint het gevoel rond mijn mond almaar minder te worden. Is dit leuk? Wil ik Egmond lopen? En een marathon dan? Gedachten komen en gaan.

Een aantal lopers van mijn loopgroep loop ik tegemoet, roepen elkaar bemoedigende woorden en word ook ingehaald. Zal ik je hazen? Hoor ik, en ik roep terug dat dat tempo mij te hoog ligt, want ook al loop ik lekker, ik heb niet het gevoel dat ik meer snelheid uit dat lijf kan persen, wetend dat ik nog een stuk te gaan heb.

Dan is daar weer dat schuine stuk met die schelpen. In niet te herhalen woorden hoor ik mezelf zeggen dat ik dit zwaar en bovenal erg vermoeiend vind. Ik sjok voort, tempo rond de 5"30'/km. Zoek naar de ideale route, voor mij, een route die nog niet helemaal los is gelopen. Of heel dicht naar de waterkant, maar daar is het nog te zompig en zo laveer ik verder. Put moed uit degenen die naast me lopen, tot we bij de opgang zijn. Los zand, losse sneeuw, aanmoedigende toeschouwers en nauwelijks mijn tempo kunnen volhouden. Wat is dit loeizwaar. En hoewel het maar een stukje is in vergelijking met wat ik al heb gelopen, lijkt het een eindeloze weg en ben ik blij als ik boven ben en weer verharde weg, voel, sneeuw.

De laatste kilometer is ingegaan. En het maakt niet uit om je nu een 5km, 10km, halve marathon loopt, die laatste km is zwaar en dan helpt het als ik de laatste meter voor de finish mijn naar hoor en zo word aangemoedigd. Ik ben over de finish! Tijd is in lopen als deze niet belangrijk, het uitlopen, de sfeer, het genieten is belangrijk, en toch ben ik met mijn 1h27.43 heel tevreden. Loop terug naar de aanmoedigers en word gefeliciteerd, we feliciteren elkaar. Hoor nog ergens een droge opmerking dat ik stuk ben. Ja, zo voelt het nu ook wel. Praten is moeilijk, lippen voelen dood aan, een beetje alsof de tandarts er net een verdoving in heeft gezet. Gezamenlijk halen we de anderen binnen.

Tijd om iets warms aan te gaan trekken. Geheel onverwacht zie ik Daisy langs te kant staan. Wat een leuke verrassing! Met stijve benen loop, strompel ik naar binnen. Trek in erwtensoep en water. De vis zwemt mij voorbij; als niet-visliefhebber heeft het ook wel wat om een bevroren en vacuümverpakte makreel te krijgen. Daar kan ik vast wel iemand mee blij maken.

Terugkijkend, een heel leuke loop gehad, zeker zwaar, maar met had zeker nog zwaarder kunnen zijn en prima georganiseerd. Vanaf deze plaats wil ik de organisatie dan ook danken voor het werk dat zij hebben gedaan om dit tot een geslaagd evenement te maken!

Na gekomen bericht. Die spikes, 's nachts het gevoel gehad van een paar beurse voeten, m.n. de bal van mijn voet. Goed als je wandelt, maar voor hardlopen geen succes, althans naderhand.

Een uitgebreid fotoverslag vanuit de organisatie, is hier te vinden.