Te water en huiswaarts

Te water en huiswaarts

Zaterdag 31 maart

Zaterdagochtend bijtijds naar Moerdijk; na een aantal maanden van 'drooglegging' gaat ze vandaag weer te water. Er staat een straffe wind, dwars op de boot. Ik weet nu nog niet dat ik daar later vandaag behoorlijk hinder van ga ondervinden. We lopen nog even rond de mast en overleggen om nu vast de lijnen erin te trekken of te wachten tot de mast staat. We wachten. Ook achteraf blijkt dat niet zo'n goed besluit...

Tegen tien verschijnt we een kraan, zeg maar iets groter dan toen ze eruit ging. Deze keer met 'evenaar' en zonder mansbakje. De kraanmachinist gaat ook niet toestaan dat er iemand omhoog wordt gehesen. Hoe hier door verschillende partijen over wordt gedacht, laat aan onduidelijkheid niets te wensen over. Oja, of we nog wel even de 'evenaar' in elkaar willen zetten. Dit terwijl de kraanmachinist op zijn dooie gemak in de cabine zit en aanwijzingen geeft. Rare jongens die kraanmachinisten... Ondertussen komen om de hoek vijf man aangelopen met een mast onder hun arm.

Evenaar in elkaar gezet, hijsbanden om de boot en dan gaat ze omhoog. Ter plaatse van de stempels antifouling aanbrengen om daarna het water in te gaan. Dan de mast, hijsband erom en voorzichtig omhoog. Vergeet de kraanmachinist te vragen wat de mast nou eigenlijk weegt. Teveel hectiek ;) Voordat de boot helemaal vrij wordt gelaten de motor gestart om te zien of de saildrive werkt. Met niet teveel moeite slaat de motor aan en dan een spannend moment om te horen of de lagers van de saildrive niet om mijn oren springen. Het valt mee, geen bijgeluiden en de boot kan vooruit en achteruit bewegen. Hijsbanden kunnen eraf.

Nu weet ik van een vorige keer, dat de verstagingen iets tekort zijn om direct de spanners erop te zetten, wat betekent dat eerst de voorstag en dan de achterstag vast moeten om met die laatste spanning op de mast te krijgen en vanuit de buiging de spanners aan te draaien. Na alle spanners van vet te hebben voorzien (!) komt het briefje met de maten erbij om te bepalen hoe strak de verstaging moet gaan komen. Toen de mast werd getrimd heb ik vanaf een vast punt tot bovenaan het draadeind per de verstaging de maten gemeten. Wetend dat BB en SB dezelfde verstaging dezelfde lengte heeft, kan je zo redelijk eenvoudig de mast weer in de juiste positie krijgen. Voor mits je alle spanners aan boord houdt; er gaat er een overboord. Shit! Hulpvaardig als iedereen is, krijg ik het adres van een watersportwinkel in Lage Zwaluw. Ik bel voor de zekerheid met de vraag of zij wantspanners hebben; de draad is nl. niet-metrisch. "Ja, die hebben we", dus rijd ik met Petra naar die winkel. Daar aangekomen bekijk ik het assortiment en dan is in een oogopslag te zien dat zij niet de juiste spanners hebben. Even rondgevraagd of er een tuiger in de buurt zit en die blijkt in Noordschans te zitten. Ongeveer aan de overkant van waar we op dat moment liggen. Enigszins verbaasd waarom ik dat niet direct heb bedacht. Zij blijken deze spanner met 7/16"-draad wel op voorraad te hebben. €67,- armer en een spanner rijker keren we terug naar de boot om de rest van de verstaging op spanning te brengen.

Hier treffen we Arjen gefrustreerd aan omdat de vallen niet over de katrollen willen en er twee muislijntjes gebroken zijn. Met z'n tweeën proberen we de val van het grootzeil erdoor te krijgen, maar zonder succes. Hadden we nu toch maar de lijnen een stukje over het katrol geholpen toen de mast lag; een centimeter meer ruimte en je kunt er zoveel makkelijker bij. Een volgende keer de lijnen er ook maar afhalen als de mast ligt i.p.v. het vanuit een nog staande situatie te doen.

Om toch de lijnen erin te krijgen besluiten we met de hoogwerker bij de mast te komen. Er staat op dat moment nog steeds een windje 5-6 dwars op de boot en de windmeter, vaantje en lijnen moeten aangebracht worden. De hoogwerker wordt naast de boot gereden en de heftruck als tegengewicht met de lepels op de banden gedrukt zodat de hoogwerker geen kan meer uit kan, anders dan omhoog met mij erin. Nu ben ik niet zo heel gauw benauwd als het gaat om hoogte, maar zo'n bakje zonder iets onder je en dan richting boot, dat is een ander verhaal. Nog los van of we het gaan halen, speelt de wind ook parten en wordt besloten voor de veiligheid te kiezen. Ik weer terug naar beneden. Nu weet ik niet of een hijsbak wel had geholpen, want gezien de wind zou die bak ook alle kanten uitwaaien en het risico dat die tegen mast komt, is heel groot. Er zit niets anders op dan zelf de mast in te gaan.

We hebben maar een lijn om te hijsen, dus helpen kan ik niet. Beneden draaien ze zich een ongeluk, en vooral iemand die net van een longontsteking af is, is dit een hele beproeving. Ik herken het gemis aan energie en conditie zo, dat ik met alle macht probeer mee te helpen omhoog te komen, maar het blijft een loei zware klus. Zeker in deze omstandigheden. Als ik uiteindelijk bijna boven ben, kan ik met enig rekken bij de masttop om daar te proberen de val van het grootzeil over de katrol te wurmen. Want die lijn is nodig om helemaal bovenin te komen omdat ik alleen dan bij de windex kan komen. Als na enig pielen de val beneden is, kan ik verder omhoog worden gelierd. Ze hebben het zwaar beneden.

Bovenin schommelt het nogal en dat maakt het lastig om de werkzaamheden te doen. Nog los van dat het koud wordt, kost het ook veel kracht om me tegen de mast 'geplakt' te houden. ALs ik bovenin klaar ben, zak ik richting de tweede zaling om daar de muislijn op te takelen en daarna een val te laten zakken. Zo ben ik drie kwartier bezig om de verschillende lijnen op zijn plaats te krijgen. Inmiddels ook zo moe geworden dat ik er wel klaar mee ben en naar beneden wil. Arjen vindt het bewonderenswaardig dat ik het zolang bovenin heb uitgehouden. Dat vind ik zelf ook wel. Nu eerst iets warms om de herkenbare verschijnselen van onderkoeling tegen te gaan. Wat een klus. Het heeft al die tijd meegezeten en het zit vandaag behoorlijk tegen. Niet eerder heeft het zoveel tijd gekost om de boot getuigd te krijgen. Voor Arjen is het inmiddels tijd om huiswaarts te gaan en wij besluiten richting Willemstad te gaan. Om iets na zessen verlaten we DCS Coating en motoren we naar Willemstad. Morgen de rest optuigen en zorgen dat ze zeilklaar wordt.

Tegen achten komen we in Willemstad aan en gaan op zoek naar een plek uit de wind. Dat valt nog niet mee, maar uiteindelijk langs de kade leggen we aan. Niet helemaal vanzelf, maar laten we het er maar op houden dat het het begin van het seizoen is. Tijd voor een welverdiend biertje. Uit Nijmegen inmiddels ook bericht dat daar tekenen van herstel zijn. Goed om te horen. Ter afsluiting eten we in het plaatselijke restaurant, hoewel ik zo moe ben dat ik nauwelijks mijn ogen kan open houden.

Zondag 1 april

Het schommelen is vannacht doorgegaan, althans in mijn hoofd. Wel redelijk geslapen en ook vroeg wakker. Het zonnetje schijnt en ik ben onrustig. Laat ik maar beginnen met het verder optuigen. Vlak voor vertrek gisteren was er nog wel een 'slecht nieuws' bericht, nl. dat er nog twee lijnen door de mast moeten. Tijd om Petra naar boven te hijsen. Nee, we hebben nog niet ontbeten. Het gaat nu allemaal wat vlotter dan gisteren. Een beetje uitgerust zijn helpt wel. Tot slot de zeilen erop, tot de ontdekking komen dat er een lijn van de lazy jack ontbreekt en het is weer een zeilboot. Rond het middaguur kunnen we richting de thuishaven.

Na de sluis gaan de zeilen omhoog. We zeilen!! Het water glijdt onder ons door. Dat zal wel door haar gladde onderkantje komen :) Op enig moment twitter ik:

Yes, we zeilen op het Volkenrak. Bij 9.3 kn TW dan 6kn sog :) #uisgebeatha

De zon doet een verwoede poging om warmte te geven en als we over de zonnige boeg varen, dan is het behaaglijk. Kruisend tussen de warme en koude kant gaan we richting de volgende sluis. Ook hier een behulpzame sluiswachter die wacht op de aankomende boten. Zonder al te cynisch te willen zijn, maar het is zeker nog het begin van het seizoen. Door het wachten komt er ook nog zo'n soort vissers speedbootje aanstormen. Iedereen in de sluis draait zich en lijkt te genieten van het schouwspel dat zich vervolgens voor ons ontvouwt. Het stuitert van links naar rechts voordat de langharig blonde dame naar buiten komt kijken. Zal ook wel bij het begin van het seizoen horen...

De stroom mee de Oosterschelde af, nog even een vertrouwde zoute geur snuiven om daarna de Grevelingensluis in te varen. Gelukkig is hier nog weinig veranderd, gestaag worden we geschut. Laatste stukje om daarna in een redelijk stille haven aan te komen. Veel boten liggen nog op de kant. Eenmaal afgetuigd nestelen we ons in de kuip waar we van de laatste zonnestralen genieten en terugkijken op een enerverend weekend. Als antwoord op een tweet krijg ik van collega Gero het volgende bericht.

RT @GJdeGraaf: Na een heerlijke zeiltocht ligt #uisgebeatha weer op haar plek @ WSV Herkingen.