Wachten voor de tandarts

Wachten voor de tandarts

Eenmaal wakker eerst mijn tandarts in NL gebeld. Als altijd krijg ik de geruststellende woorden van de assistente en ze drukt me op het hart dat de kies alleen met een tijdelijke lijm mag worden vastgeplakt. Zekerheidshalve vertaalt ze dan nog even in temporary. Voor de lezers, dit tijdelijke is nodig omdat het implantaat zelf eruit moet kunnen zonder de kies te breken. Toch een hoop geld wat er in een doosje op de tafel naar me ligt te kijken. Kan hij er dan nog een keer uitvallen? Ja, zomaar mogelijk. Oppassen met slikken...

Na mezelf toonbaar aan de buitenwereld te hebben gemaakt, richting tandarts. Loop ik binnen bij een receptie waar me wordt verteld dat de tandarts die implantaten doet, er pas vrijdag weer is. "Oh" reageer ik verbaasd, "een andere tandarts die mijn kies kan plakken?", vraag ik. Nou die is er niet en bovendien doen ze hier vooral botox- en liposuctiebehandelingen. Ik zie een klant.... De suggestie die ik vervolgens krijg, is om het bij de andere tandarts te proberen. "Ok, en waar zit die dan?", "Nou, hier om de hoek". Verbaasd loop ik naar 15 meter verderop. Op een jachthaven twee tandartspraktijken en dan ook nog eens zo dicht bij elkaar.

Na de 15 meter peinzend te hebben afgelegd loop ik binnen in een ruimte waar een receptioniste zit en stoelen staan opgesteld als zijnde een wachtkamer. Nadat ik mijn probleem heb uitgelegd krijg ik te horen dat ik vanmiddag om 15.30 terecht kan. Voor vertrek wordt me gevraagd nog even mijn doopceel op te schrijven; ik word nl. als nieuwe patiënt geregistreerd. Ik vind het allemaal best, zolang er maar iemand met verstand van zaken die kies erop plakt.

Het is toch een soort van tikkende klok zo'n afspraak. Daarom aan boord gebleven en gepoogd mezelf de rust te gunnen/geven om op te ruimen en te lezen. Merk dat ik nog snel word afgeleid en daarmee niet de rust heb te blijven lezen, en dat ligt niet aan het boek.

Uiteindelijk is het moment daar dat ik me mag melden. Op mijn fiets vertrek ik en kom er bij de tandarts achter dat de sleutel niet op het slot past. De receptioniste biedt aan dat hij ook binnen mag staan. Dit levert ook weer een hoop bekijks op. Nog een formulier invullen, nu of ik niks mankeer of gebruik, ook het aantal glazen alcohol per week moet ik opgeven. Hier ook naar waarheid op geantwoord. Het wachten kan beginnen. Na ruim een half uur komt er een vrouw in een blauw verpleegsterspak me halen. Na kennis te hebben gemaakt leg ik het kleinood op het werkblad en leg uit hoe het is gebeurd, maar belangrijker dat als ze 'm gaat plakken, dat met een temporary glue moet doen. Ze vraagt waarom; dan kan hij weer losgaan. Dit wekt vertrouwen, vooral voor iemand die nogal dental minded is.

Na dit alles te hebben uitgelegd neem ik plaats op de stoel en krijg een plastic bril opgezet ter bescherming van mijn ogen. Nu toch wel benieuwd wat ze gaat doen. Eerst uitvogelen hoe die kies erop moet, want dat kan op twee manieren en op maar een manier past het in het bovenliggende deel van mijn gebit. Nu gaat er eerst cement in en moet ik bijten. Nou, dat past niet. Ondertussen vraag ik me af waarom ze niet de oude cementresten weghaalt en schoonmaakt. Uiteindelijk begint ze te peuteren en maakt het schoon. Er komen nogal wat restjes cement los. Kies er opnieuw op en bijten.

Dat gaat dus echt niet, het past van geen kant. Ze vertelt dat ze het ziet aan het gum. Het duurde even voordat ik begreep dat het om tandvlees ging. Maar goed, ze wil de kies ook niet gaan slijpen om 'm op maat te krijgen. Dat lijkt me inderdaad een goed plan. Ik begin langzaamaan wat laconiek te worden en denk terug aan de woorden van mijn eigen tandarts dat je affiniteit met techniek moet hebben omdat je het anders niet moet gaan doen. Ik begrijp wat hij bedoelt. Alles opnieuw schoongemaakt, en nu moet ik wel met een ontsmettingsmiddel spoelen, gaat opnieuw de kies erin en bijten, doorbijten. Best pijnlijk als die in het tandvlees drukt. Ik begrijp dat het geheel zich snel in een andere vorm zet zodra die kies ontbreekt en dat ze er nu alles aan doet om het passend te krijgen. Geheel pijnloos gaat het niet, maar uiteindelijk voelt het wel alsof hij er goed inzit en is de gevoeligheid van het tandvlees een kwestie van tijd alvorens dat ook over is.

Met een nog wat onwennig gevoel, betaal ik en neem ik mijn fiets mee om richting boulevard te gaan voor een pint. Dat links fietsen is nog wel wat onwennig... Bij de Volvo Penta dealer maak ik een tussenstop om te vragen of zij weten waar ik een slot voor een van de deurtjes in de kajuit kan krijgen. Zij verwijsen me naar de overkant, waar ik bij de dealer van Jeanneau binnenloop. Uitgelegd wat ik nodig heb, krijg ik het slot van de boot waar zij dealer van zijn. Het zal niet passen, maar wellicht kan ik onderdelen hergebruiken.

Ik beland in een pub met een nautisch aandoende naam en nestel me op de bank met pint en boek, Klein Kwaad van Paul Hellman. Het verhaalt over de zoektocht van de schrijver naar het verdwijnen van zijn vader in relatie tot het proces tegen Demjanjuk. Paul Hellman was een van de aanklagers. Een aangrijpend verhaal dat een heel persoonlijk kijkje achter de tweede wereldoorlog geeft, m.i. een van de verschrikkelijkste oorlogen.

Tegen de tijd dat ik mijn boek uit heb, is de ook de pub vol gelopen om te kijken naar de halve finale Spanje - Portugal. Ik had helemaal niet de intentie om zo lang te blijven, maar nu ik er toch ben, dan ook maar een pub meal en nog een pint. Genoten van de wedstrijd en de sfeer. Het hoogtepunt van de avond tot dan toe was wel het binnenkomen van een 85-jarige met een feestmuts op. Tja, wat moet je daar van zeggen? Misschien maar niets. Zij hadden het ook naar hun zin.

Bij het gelijkspel heb ik mijn fiets, die ook hier binnen stond, gepakt en richting haven vertrokken. De lampjes liggen nog aan boord. Ik weet niet hoe streng ze hier zijn, maar om nou hier een bekeuring te krijgen zie ik ook niet zo zitten. Toch gaan fietsen en alsof de duivel ermee speelt, komt er een politieauto mij tegemoet. Hij rijdt door. Tegen de tijd dat ik naar het fietspad toe kan, kan ik ook ontspannender fietsen. Het is een mooie avond en rustig weer, rustiger dan ze voorspelt hadden. Morgen naar Brighton. Aan boord nog even het getij bekijken en dan naar bed. Vertrek rond 09.00u