We gaan te snel

We gaan te snel

De sommen van gisteren leerde dat we rond 08.30u CEST moeten vertrekken richting Exmouth, de plaats waar Roy vandaag opstapt en Petra morgen afstapt. Gemengde gevoelens hebben zich de afgelopen al meermalen van mij meester gemaakt.

Zo druk als het gisterenavond was, zo stil is het nu. Over het dropje en zee hangt een grijze lucht en de wind laat zich regelmatig horen. Aan hogerwal gelegen komen we, i.t.t. de Engelse boot aan lagerwal die met veel getier op elkaar vertrekt, makkelijk weg. Zeilen gehesen en na de aanloopboei van de haven leggen we een koers van 248gr. naar Exmouth.

De windmeter stijgt tot 24kn en binnen een kwartier zit het eerste rif erin en is de fok ingerold. We lopen ruim 8kn en dat is veel te snel omdat we dan te vroeg bij de haveningang van Exmouth zijn en we niet over de drempel kunnen. Zo leuk, dat varen op getijdenwater.

Witte kopjes, vlagerig en grijze luchten op de achtergrond in dat beeld varen we schuin van de kust af. De wind die langs de heuvels komt, maakt het wellicht ook wat onrustig. Het bijbootje nog maar eens met extra lijn tegen de achterzijde aantrekken.

We zijn ruim anderhalf uur onderweg als de wind helemaal wegvalt. Bizarre ervaring. De boot rolt en de snelheid is minder dan een knoop. Motor aan en grootzeil strak in het midden. Minder dan een half uur later trekt de wind weer aan en kan de motor uit. Omdat we nog steeds aan de vroege kant in Exmouth aankomen, houden we het eerste rif erin. Ondertussen zijn de Red Cliff's of Devon goed zichtbaar in de ochtendzon.

De wind blijft rond de 9kn hangen, rif eruit en fok uitrollen. De veranderingen in het weer zijn divers en er is geen peil op te trekken. Op deze manier maakt het het wel tot een heel afwisselende zeilochtend.

Het kanaal naar Exmouth kronkelt en de vaargeul dien je aan te houden. Aan de stuurboordzijde ligt de ingang van de haven. Binnenkomen blijkt lastig, niet vanwege de stroom, maar omdat we niet hebben gereserveerd en zij vol zijn. Ik leg uit dat we iemand moeten ophalen en er morgenochtend iemand vroeg van boord gaat. Aanvankelijk lijkt het niet te lukken en zetten we koers naar een mooring.

We pakken de eerste mooring die nog boven water is en willen aanleggen tot de taxi meldt dat het allemaal privé moorings zijn en het verstandiger is om verderop in het kanaal te gaan liggen. Ik heb het niet naar mijn zin. Blijkbaar over de noodzaak tot reserveren gelezen en nu aan mooring gaan liggen met op- en afstappers vind ik weinig aantrekkelijk.

Zodra we koers zetten naar de verderop gelegen moorings roept de havenmeester ons op dat we tot einde middag in de haven mogen liggen. Top! Als het ene been binnen is... Via de brug komen we in de havenkom, beetje vergelijkbaar met de havens aan de Thames. Hier ligt het vol met motorboten. Wij kunnen op de plek van een visser gaan liggen. Boot geparkeerd en op naar het centrum om een ticket voor Petra te gaan boeken.

De haven rondkijkend om te kijken of we een optie zien hier te blijven. Na een idee te hebben uitgedacht loop ik richting havenmeester en zie ik ineens Roy rond lopen op de kade. Hij herkende de boot aan de zalingen. Een hartelijke begroeting volgt. Zolang de zon nog in de kuip schijnt kletsen en drinken we daar met elkaar tot het gebouw spelbreker wordt en we naar de pub verhuizen voor een pub meal. De later die avond geplande band maakt praten met elkaar bijna onmogelijk. Nog even buiten zitten met het restant en dan te kooi. Oja, het andere been is ook binnen...

Gevaren mijlen