Lange oversteek

Lange oversteek

Zo'n beetje op de helft van de vakantie en we willen het geen terugreis noemen, maar de oversteek naar Engeland is daar wel het voorteken van. Douchen en bij terugkomst staan de buren al klaar voor vertrek. Wij zijn nog niet zover, maar verderop is plek en ik suggereer hen de boten daar neer te leggen. Maar dat had de havenmeester niet gezegd; die moesten we vrijhouden...

Tegen half acht varen het het Cannal de Rouen op. Mist. Lekker is dat, er was ons een zonnige overtocht met wind uit gunstige richting beloofd. Terwijl ik de gribfiles ophaal lees ik ook het nieuws waarbij de vliegramp het belangrijkste deel beslaat, vandaag hangen ook de vlaggen halfstok ten teken van Nationale rouw. Ondertussen staat Tom Waits op mijn iPod op. Geen combinatie waar ik heel erg van opklaar.

De eerste uren motoren we tot de wind aantrekt en ook doorzet tot 18knts. Redelijk aandewind en met een rif maken we goede voortgang. Dit wordt de langste tocht van deze vakantie: 100Nm voordat we in Portsmouth aanleggen. Op het dak van de kajuit zijn verschillende meters gemonteerd en een daarvan geeft de nog te leggen afstand tot het volgende waypoint aan. Als daar dan ineens 80 staat, mag je gaan terugtellen...

In de loop van de middag breekt de zon door en wordt het zowaar warm. Zoveel moeite als het mij kost te slapen zo makkelijk valt Petra steeds weer in slaap. Ik let op ieder geluidje, verandering van richting of wind, ik heb het door. Nogal onrustig op deze manier in slaap te komen en dat lukt dan ook niet.

Dat je op zee vreemde dingen ziet liggen, is denk ik wel bekend, zo kom je regelmatig ballonnen tegen waar je dan van alles bij kunt bedenken. Echter als je vlak langs een paal vaart terwijl het 63 meter diep is en je ziet die paal niet meedeinen met de golven dan schrik je ook wel. Zo ook hier aan boord. Geen idee wat het was, maar het idee dat het niet meedeint baarde enige zorg.

De avond valt en we motoren rustig door met het zeil gehesen, verleggen de koers om achter een vrachtschip langs te gaan; het is nogal druk op dit stuk met vrachtverkeer. In de verte zien we de lichten van de Ilse of Wight. Als verwachte aankomsttijd schat ik 03.30, dus we hebben nog een stuk te gaan.

Het verzet door de stroom in zuidwaartse richting is sterker geweest dan het terugzetten in noordwaartse richting zodat er steeds vaker bijgestuurd moet worden om het waypoint bij Wight te halen. Langzaam kruipen de mijlen onder ons door en bereiden we ons voor op een nachtelijke tocht door de Solent. Bijzonder om hier na twee jaar naartoe terug te keren; toen was het spannend omdat het onderdeel was van een tocht van drie maanden en het ontdekken van nieuwe gebieden. Nu is het spannend omdat het nacht is en er een zee van navigatielichten schittert en knippert. Gestaag varen we door als onderwijl de wind verder aantrekt. Het eerste rif erin en geen motor geeft ook de nodige rust.

Netjes de boeienlijn volgend naar Gosport draaien we tegen tweeën Haslar Marina in. Nu een plek zoeken. 's Nachts naast een boot aanleggen vind ik voor de nachtrust van de andere bewoners niet kies, maar het is nogal vol hier. Vlakbij het lichtschip is een box vrij, maar om nou te zeggen een ruime invaart, dat dan weer niet. Turend en strak sturend krijg ik haar in die box waarbij ik rakelings het immense motorjacht passeer. Naderhand hoor ik dat Petra op de punt aanwijzingen heeft staan geven en zij dacht dat ik die opvolgde. Ik had die niet gezien.

Tamelijk stuk toch eerst een aankomstdrankje en een douche in kuip om de klamheid van me af te spoelen en dan rond half vier te kooi.

Gevaren mijlen